Tort czekoladowo-wiśniowy...

Szukałam, szukałam i znalazłam...nowy przepis na tort. Zosia, która właśnie obchodziła swoje 11-te urodziny, nie miała wygórowanych życzeń, ważne że tort był czekoladowy...

Wyszperałam spośród dziesiątek przepisów w necie taki jeden, który zachęcił mnie do zrobienia go od razu, ponieważ ... składnikiem wielce istotnym w tym torcie są...wiśnie...a ja kocham połączenie czekolady z wiśniami...

TORT CZEKOLADOWO- WIŚNIOWY

Biszkopt:

Piekarnik nagrzewamy do temperatury 180 stopni. Dno tortownicy smarujemy tłuszczem, boki zostawić nienatłuszczone.

• 6 jajek
• 1 szklanka cukru
• 1/2 szklanki mąki
• 1/2 szklanki mąki ziemniaczanej
• 3 łyżki kakao
• 1 łyżeczka proszku do pieczenia

Białka ubić z cukrem na sztywną i lśniącą masę, dodać roztrzepane żółtka i mieszamy energicznie łyżką. Następnie w misce mieszamy mąki, kakao i proszek do pieczenia - dokładnie  mieszamy a następnie przesiewamy do masy białkowej. Delikatnie mieszamy i przelewamy do tortownicy. Pieczemy 45 min.- sprawdzamy patyczkiem ,który po wyciągnięciu powinien być suchy. Po wystygnięciu biszkopt kroimy na trzy części.


Masa:

• 200 g gorzkiej czekolady
• 500 ml kremówki
• cukier puder (wedle upodobań)
• 500 g serka mascarpone
• wiśnie ( świeże, mrożone lub ze słoika)
• 30 g masła

W kąpieli wodnej rozpuszczamy 100 g czekolady. Kremówke ubijamy z cukrem pudrem. Kiedy już bedzie ubita-odkładamy 5-6 łyżek do miseczki. Następnie do pozostałej części dodajemy mascarpone, chwilkę ubijamy i dodajemy przestudzona czekoladę. Mieszamy dokładnie.
 

Pozostałe 100 g czekoalady rozpuszczamy w kapieli wodnej razem masłem. Kiedy masa przestygnie, dodajemy do niej odłożoną kremówkę. Mieszamy i dodajemy wiśnie. Masę wykładamy na dolny biszkopt. Przykrywamy drugim krążkiem biszkoptowym, na który nakładamy masę czekoladową mascarpone. Teraz kolej na ostatni biszkopt, który pokrywamy tą samą masą jak i boki całego tortu. Pozostałą masą ozdabiamy tort, używając dodatkowo wiśni i wiórek czekoladowych.

Zapach cedru...

Dzisiejsze popołudnie, choć jeszcze letnie, to już mocno daje oznaki, że zbliża się jesień...ta szara, wietrzna i deszczowa...mam jednak nadzieję, że nie zabraknie i pięknych słonecznych dni...

W każdym razie, na taki dzień jak dzisiejsza niedziela, doskonała jest książka, filiżanka gorącej kawy i świeżo upieczona babeczka marchwiowa...

 

Od kilku dni czytam jedną z dwóch bardziej znanych książek Ann- Marie Macdonald

 "Zapach cedru". 

               

 Kiedy po raz pierwszy wzięłam tę powieść do ręki, zwróciłam uwagę na umieszoną na okładce, krótką opinię Ophry Winfrey: " Co za szalona jazda! Nie nadążałam z przewracaniem kartek ". I szczerze przyznam, że nie potraktowałam tej wypowiedzi szczerze...do momentu dopóki sama nie zaczęłam czytac zachłannie każdej kolejnej strony.
Poszperałam w internecie i znalazłam całą gamę różnych opinii na temat tej książki, więc podarowałam sobie dalsze wirtualne poszukiwania i skupiłam się na pachnących nowością kartkach tej powieści....

Co za niezwykła i nieprzewidywalna książka... pełna mrocznych historii i odcieni miłości...nie jest to tanie romansidło...oj, nie!

Krótko mówiąc " Zapach cedru" to saga rodzinna, której dzieje rozpiete są między końcem XIX wieku a latami 70-tymi XX wieku. Mnie ujeła barwność relacji międzyludzkich, która jest podstawą tej książki. Jeśli dodać do tego nieoczekiwane zmiany losów głównych bohaterów zaplatane w wydarzenia historyczne toczące sie w tle...to warto po nią sięgnąć...
Nie jest to książka lekka, ale na pewno przyjemna, kobiety, które w niej spotykamy są tak bardzo różne, każda z nich to jedna nić w utkanej historii. Dopełnieniem bardzo wyraźnym jest Jakub Pipper , mąż Materii, z którą zakładają rodzinę- losy, której zgłębiamy z każdą stroną!

O fabule pisać nie będę, bo warto samemu sięgnąć po tę intrygującą sagę, a po drugie książka ma tak nietypowy klimat, że mogłabym jeszcze niechcący go zniekształcić...
Jedyne co mogę, to szczerze polecić próbę złapania i zanurzenia się w zapachu cedru...zapachu, którego choć z doświadczenia nie znam, to po tej lekturze będę intensywnie poszukiwać....

Ciasto śliwkowo-migdałowe...

We wrześniu na stole królują u mnie śliwki, zawsze chętnie zjadane prosto z koszyka albo w cieście...

Dzisiaj wypróbowałam  połącznie śliwek z ciastem migdałowym...wyszło pysznie:)

CIASTO ŚLIWKOWO- MIGDAŁOWE

składniki:

• 175 g mąki
• 30 g mielonych migdałów
• 2 łyżeczki proszku do pieczenia
• 1/4 łyżeczki soli
• 120 ml oleju słonecznikowego 
• 120 ml jogurtu
• 60 ml soku pomarańczowego
• łyżka startej skórki pomarańczowej ( jeśli ktoś nie lubi intensywnego smaku pomarańczy można z rezygnować z dodania skórki a zastąpić aromatem pomarańczowym)
• 1 jajko
• 1 łyżeczka extraktu z wanilii
• 200g cukru
• 7-8 śliwek

wykonanie:

Piekarnik nagrzać do temperatury 205 stopni. Formę natłuścić i oprószyc mąką, następnie wyłozyc pergaminem.

W misce wymieszać mąkę, migdały, proszek do pieczenia i sól.
Do drugiej miski wlać olej, jogurt, sok pomarańczowy i skórkę, jajko oraz extrat waniliowy. Wsypać cukier i dokładnie wymieszać. Masę wlać do miski z suchymi składnikami i dobrze wymieszać. Gotową masę wylewamy do formy ,na wierzch układamy pokrojone sliwki i posypujemy brązowym cukrem( ja do cukru dodałam 2 łyżeczki zmielonych migdałów...smak ciasta jest intensywniejszy), można też zrobić kruszonkę i użyc jej zamiast cukru.
Piec w piekarniku 35-45 min...  

John Maxwell Coetzee-na pożegnanie wakcji...

Podczas wakacji miałam prawdziwe szczęście, bo każda książka, która wpadła mi w ręce i została przeze mnie przeczytana - okazała się bardzo dobrym wyborem...

W ostatnim tygodniu pochłonęłam, podrzuconą mi przez znajomą, książkę J. M Coetzee'a " Dzieciństwo Jezusa".

W pierwszym momencie pomyślałam, że czeka na mnie kolejna pozycja filozoficzno- teologiczna...ale wynikało to z tego,że było to moje pierwsze spotkanie z twórczością ów pisarza...

Ale po  pierwszych stronach  książki już wiedziałam,że czeka mnie niesamowita wędrówka przez historię współczesnej rodziny z Nazaretu umiejscowionej w świecie  bez Boga...historia przejmujaca i tak uniwersalna, że każdy z nas może odnaleźć w niej kawałek swojego życia...
Świat, w którym sie znajdujemy jest początkiem życia wielu uchodźców, którzy musieli pozostawić swoje wcześniejsze życie i z nową tożsamością podjąć walke o przeżycie. Zaczynają uczyć sie nowego języka, nowych zasad funkcjonowania...W tej nowej rzeczywistości poznajemy Simona, który jako jeden wśród przybyłych, przygarnia zagubionego, pięcioletniego, wyjatkowego chłopca...Davida. Postanawia odnaleźć jego matkę...pewnego dnia spotyka Ines i rozpoznaje w niej matkę chłopca...


Nie ukrywam, że rozpaliła się we mnie niezwykła ciekawość twórczości tego południowoafrykańskiego pisarza(dzisiaj ma obywatelstwo australijskie), który dwukrotnie był uhonorowany prestiżową nagrodą Bookera a w 2003 r. otrzymał Nagrodę Nobla...